این میوه به عنوان توت گوشتی طبقه بندی می شود. شکل آن تقریباً گرد و به قطر تا 10 سانتی متر است و در قسمت بالایی آن یک کاسه گل تاجی شکل وجود دارد.
در داخل اگزوکارپ چرمی یک مزوکارپ گوشتی وجود دارد که در اتاقک هایی که توسط غشاء از هم جدا شده اند سازماندهی شده است.
آریل ها حاوی بخش خوراکی میوه هستند. اگزوکارپ، یعنی پوست انار، حدود 50 درصد کل میوه را تشکیل می دهد، در حالی که بخش خوراکی آن از 10 درصد دانه و 40 درصد آرل تشکیل شده است .
رب انار اعلا دارای رنگی شدید است که ترکیبات فعال زیستی منتخب به ویژه آنتوسیانین ها مسئول آن هستند. بنابراین، تنوع رنگ در بین ارقام مختلف عمدتاً به دلیل غلظت متفاوت این ترکیبات است.
دامنه بررسی کنونی اشاره به کاربردهای انار در صنایع غذایی در خصوص ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی و ماندگاری محصول است. علاوه بر این، تلاشی برای ارائه پتانسیل انار در برابر تعدادی از بیماری ها از طریق مطالعات in vitro و in vivo وجود دارد.
منشأ انار خاورمیانه است و یافته‌هایی مانند برگ‌ها، شاخه‌ها و دانه‌های فسیل‌شده به اوایل عصر برنز (3500 تا 2000 قبل از میلاد) برمی‌گردد.
دانشمندان آن را به همراه زیتون، انگور، نخل خرما و انجیر در پنج جایگاه اول فهرست قدیمی‌ترین میوه‌های کشت‌شده قرار داده‌اند، در حالی که در قرآن و انجیل اشاره‌ای به انار وجود دارد.
در بسیاری از ادیان و فرهنگ ها، انار به عنوان نمادی فرخنده، بیشتر از زندگی، شانس، فراوانی و باروری تصور می شود. فرآیند اهلی‌سازی انار در دوران ماقبل تاریخ اتفاق افتاد.
زمانی که گفته می‌شود بازرگانان، ملوانان و مبلغان مذهبی مسئول ورود انار به منطقه مدیترانه، مکزیک و کالیفرنیا بودند. گسترش آن در اوراسیا و آمریکا نشان دهنده تطبیق پذیری گیاه از نظر شرایط اقلیمی و خاکی است و این در واقع دلیل شرایط مورفولوژیکی فعلی میوه است.
